Początki futbolu, czyli Calcio Fiorentino

Współcześnie może się wydawać, że piłka nożna istnieje od zawsze, chociaż w rzeczywistości jest to stosunkowo młody sport. Niemniej gry, które są podobne do piłki nożnej, istniały wiele lat temu. Włoski sport Calcio Fiorentino jest często określany mianem „historycznego futbolu”.

Sport ten został zainicjowany we Włoszech w XVI wieku i był niegdyś bardzo rozpowszechniony w tym kraju. Wiele osób uważa, że ​​pierwszym miejscem, gdzie grano było Piazza Santa Croce we Florencji, gdzie nazwano je iuoco del calcio fiorentino, czyli „florencka gra w kopnięcie”. Zwróćcie uwagę na to, że współcześnie we Włoszech związek piłki nożnej nazywa się „calcio”.

W Calcio Fiorentino zazwyczaj grali bogaci włoscy arystokraci, a nawet papieże, o których wiadomo, że brali udział w rozgrywkach mających miejsce w Watykanie. Choć gra wymarła w XVII wieku, została przywrócona do życia przez Benito Mussoliniego w 1930 roku i jest rozgrywana do dziś, choć nie w tej samej brutalnej formie jak w początkach tego sportu.

W meczach Calcio Fiorentino po każdej stronie grało po 27 zawodników, bez możliwości dokonywania zmian. 4 graczy było bramkarzami, 3 obrońcami, 5 obrońcami i 15 napastnikami. Przestrzeń, na której grano była podobna do współczesnych boisk, co sugeruje że sama gra, przy tak dużej liczbie graczy po każdej ze stron musiała być ucieleśnieniem chaosu, a nie w miarę poukładaną rozgrywką jaką jest współczesny futbol.

Futbol przybywa na Wyspy Brytyjskie

Po jakimś czasie coś podobnego do Calcio w końcu dotarło do Anglii w formie tego, co teraz nazywamy średniowiecznym futbolem ludowym. Gra występowała wtedy pod różnymi nazwami - czasami nazywana futbolem ludowym, innym razem futbolem tłuszczy, a czasem futbolem "ostatkowym" (granym w okresie "ostatków"). Bez względu na to jaka była nazwa, zasady były mniej więcej takie same, niezależnie od tego, gdzie grano.

Nie jest do końca jasne, czy gra ta rzeczywiście była odmianą Calcio Fiorentino, czy też była w Anglii przez wiele lat - jest to wciąż przedmiotem pewnej debaty. Ważne jest to, że do XIX wieku ustalono zasady, które określały liczbę graczy na od 15 do 21 na po obu stronach, z graczami siedzącymi na ławce, jeśli drużyny nie były równe.

Średniowieczna piłka nożna jest powiązana ze współczesną grą w sposób dosyć umowny. Natomiast rugby. które na początku rozwijało się w zasadzie razem z futbolem, jest znacznie bliższe początkom sportu, w który gramy dzisiaj.

Formalizacja reguł gry w piłkę nożną

Gra, którą znamy teraz jako piłkę nożną, zaczęła stawać się bardziej sformalizowana w XIX wieku, a w 1863 roku zostały określone niektóre oficjalne zasady. Przepisy te przewidywały, że będzie tylko jeden bramkarz, który będzie grał na ustalonej pozycji (w bramce). Zdecydowano również, że po każdej stronie będzie 11 graczy. Ale nie odpowiada to jeszcze dlaczego podjęto decyzję, że mamy po 11 piłkarzy z każdej strony. 

Nie jest do końca jasne, dlaczego głosowano za zmniejszeniem liczebności zespołu i decyzją o określeniu 11 jako finalnej liczby graczy. Różne związki w Anglii grały różne odmiany piłki nożnej, ale do tej liczby najprawdopodobniej dochodzono stopniowo aż finalnie stwierdzono, że 10 graczy z pola w każdej z drużyn będzie wystarczająca liczbą, aby pokryć cały teren gry. 

Niektórzy przyczyn, dlaczego jest jedenastu zawodników w drużynie doszukują się również w innych faktach. Jednym z nich jest podjęcie decyzji, że drużyny będą grały w jednolitych strojach, a 11 to jak wcześniej wspomnieliśmy minimalna liczba zawodników niezbędna do pokrycia pola, co przekładało się na jak najmniejsze możliwe koszty piłkarskich trykotów. 

Innym wytłumaczeniem jednasto-osobowego składu drużyn piłkarskich jest fakt, że w tym czasie w Anglii bardzo popularną grą był krykiet, w którego grało się właśnie po jedenastu. Organizatorzy rozgrywek piłkarskich mogli chcieć jakoś przyciągnąć do siebie drużyny krykieta, aby np. grały w piłkę poza sezonem i przyciągały nowych graczy i oglądających do sportu.