W dużym skrócie na tak postawione pytanie można odpowiedzieć, że Carlo Ancelotti oprócz tego, że ma doskonały warsztat trenerski i bogate doświadczenie, rozumie, że trenowanie i prowadzenie grupy indywidualności po najwyższe trofea to nie tylko technika, taktyka i inne elementy trenerskiego rzemiosła, ale przede wszystkim psychologia. A, no i nie zapominajmy, że jeśli chodzi o samą Ligę Mistrzów, to może pochwalić największą liczbą zdobytych trofeów (4)- dwukrotnie zdobywał puchar z AC Milanem, a po ostatnim zwycięstwie również dwa tytuły zdobył z Realem Madryt.

Kim jest Carlo Ancelotti?

Pomimo doskonałych osiągnięć, prasa nie wydaje się poświęcać mu tyle czasu co chociażby jego niedawnemu rywalowi z finału Ligi Mistrzów sezonu 2021/22 - Jurgenowi Kloppowi, czy pozostawionemu wcześniej w pobitym polu Pepowi Guardioli. 

Carlo Ancelotti to 62-letni trener Realu Madryt, który 28 maja 2022 roku poprowadził swój zespół do 14 zwycięstwa w finale Ligi Mistrzów.

W latach 1976-1992 odnosił sukcesy jako jeden z najlepszych środkowych obrońców swojego pokolenia. Zaczynał w Parmie w Serie C, potem w Romie, gdzie wygrał cztery Coppas Italia i raz mistrzostwo Włoch / Serie A. Następnie przeniósł się do AC Milan i był częścią jednej z najwspanialszych europejskich drużyn XX wieku, zdobywając dwa Puchary Europy, dwa tytuły ligowe (w drugim z nich był niepokonany przez cały sezon) oraz Supercoppa Italiana.

W barwach swojego kraju wystąpił 26 razy, a wielu pamięta go z Mistrzostw Świata w 1990 roku, kiedy to Włochy zajęły trzecie miejsce, pokonując Anglię w play-off. Jego karierę zawodniczą przerwało jednak uporczywe zapalenie kolana i w wieku 33 lat przeszedł na emeryturę.

W tym czasie zaczął zajmować się trenerstwem i w latach 1992-1995 był asystentem selekcjonera reprezentacji Włoch pod wodzą Arrigo Sacchiego, z którą dotarł do finału mistrzostw świata w 1994 roku. To nie był zły początek.

Następnie przeniósł się na jeden sezon do Reggiany w Serie B, z którą wywalczył awans, a potem do Parmy, z którą zajął drugie miejsce w pierwszym sezonie i szóste w drugim. Klub nie odniósł jednak żadnych zwycięstw, a on sam został zwolniony pod koniec 1998 roku. Ancelotti nie zgodził się na zatrudnienie Roberto Baggio, uważając, że nie pasuje on do jego systemu 4-4-2, co później uznał za wielki błąd.

Po dwóch sezonach w Juventusie nie zdobył żadnego srebra, nie licząc Intertoto i drugiego miejsca w Serie A. Został zwolniony i zastąpiony przez Marcello Lippiego, którego zastąpił w Starej Damie.

Kolejną pracą Ancelotti'ego był AC Milan, gdzie zaczął zdobywać reputację jednego z najlepszych menedżerów na świecie. Od listopada 2001 roku do maja 2009 roku poprowadził 420 meczów. Zdobył dwa tytuły mistrzowskie w Lidze Mistrzów i był wicemistrzem w trzecim finale. Do tego dołożył zwycięstwo w Serie A i kilka pucharów.

W 2009 roku Carlo odszedł do Chelsea, gdzie spędził dwa lata i już w pierwszej kampanii wygrał ligę i puchar. W następnym roku zajęli drugie miejsce. To nie było wystarczająco dobre, więc został zwolniony.

Następnie na 30 miesięcy przeszedł do PSG, z którym wygrał Ligue Un. W czerwcu 2013 roku zastąpił Jose Mourinho w Realu Madryt, od razu wygrał Ligę Mistrzów i Copa del Rey, zapewniając klubowi tak bardzo cenioną "Décimę", ale w maju 2015 roku został wyrzucony. W ciągu pięciu tygodni został trenerem Bayernu, zastępując na tym stanowisku Pepa Guardiolę. W ciągu piętnastu miesięcy pracy wygrał Bundesligę i kilka pucharów, ale stracił szatnię i został zwolniony.

Potem nastąpiło 18 miesięcy nieudanych występów w Napoli i kolejne 18 miesięcy w Evertonie, gdzie jego wskaźnik zwycięstw wyniósł 46%, co było najgorszym wynikiem w karierze od czasów Reggiana. Nic dziwnego, że gdy zeszłego lata pojawiła się szansa powrotu do Realu Madryt i uwolnienia go z Goodison Park, skorzystał z niej. W tym sezonie wygrał La Liga i Supercopa de España i finalnie pokonał Liverpool w finale Ligi Mistrzów. Był to 1227. mecz, który poprowadził. Przegrał tylko 232 z nich i jest jedynym menedżerem, który wygrał wszystkie pięć najlepszych lig europejskich. 

Czytając jego życiorys łatwiej uwierzyć, że w trakcie swojej długiej i bogatej, ale tez nie pozbawionej upadków, kariery, zarówno jako zawodnik ale i trener, Carlo Ancelotti zdobył wiedzę i doświadczenie, które pozwala go nazwać jednym z najlepszych trenerów klubowych na świecie w XXI wieku.

Dlaczego Carlo Ancelotti jest tak uwielbiany i uznawany za najlepszego trenera w historii Ligi Mistrzów?

Legenda Carlo Ancelotti'ego opiera się na dwóch solidnych filarach. Po pierwsze, na samej liczbie wielkich trofeów, do których doprowadził swoje kluby. Po drugie, na jego postawie. Jeśli lubisz, gdy twój menedżer jest gawędziarzem i zawadiaką, jest nieczuły emocjonalnie lub wykonuje wiele gestów, to prawdopodobnie uznasz, że Carlo nie ma pasji do tej pracy. Ale dla tych z nas, którzy lubią, gdy dorośli zachowują się jak dorośli, a nie jak nadpobudliwe dzieci, Carlo jest najlepszym trenerem, czy menadżerem jakiego moglibyśmy spotkać na swojej drodze.

Carlo Ancelotti jest najpierw człowiekiem, a później trenerem

Nie chodzi o to, że od czasu do czasu zdarza mu się stracić panowanie nad sobą, ale zazwyczaj, zwłaszcza z wiekiem, trzyma swoje emocje na wodzy. Przyznaje się, że bardzo denerwuje się przed meczami i palił papierosy podczas meczów, aby rozładować napięcie, dopóki nie zakazano tego procederu (zwróćcie uwagę jak teraz intensywnie żuje gumę w trakcie rozgrywek). 

Z biegiem lat jego lewa brew stawała się coraz bardziej jego głównym narzędziem ekspresji, do tego stopnia, że czasami wydaje się być niezależną formą życia z własnym umysłem.

Styl zarządzania Ancelotti'ego daje dużo władzy zawodnikom

Styl menedżerski Carlo Ancelotti'ego jest w pewnym sensie wyjątkowy, ponieważ jest on przeciwieństwem maniaka kontroli. Podczas gdy Pep Guardiola, Antonio Conte czy Jose Mourinho zawsze chcieli, aby ich drużyny pracowały według określonego systemu i maniakalnie pilnowali, aby piłkarze przestrzegali ich zasad, Ancelotti wielokrotnie w swojej karierze kazał swoim zawodnikom samodzielnie rozwiązywać problemy na boisku. Dokładnie tak samo postąpił, gdy w Milanie miał do dyspozycji czterech światowej klasy pomocników: Rui Costę, Andreę Pirlo, Kakę i Clarence'a Seedorfa. I tak się stało. Co prawda w przypadku mniej utalentowanych zawodników może to nie działać tak dobrze, ale zasada pozwalająca zawodnikom na podejmowanie decyzji jest dla większości menedżerów bardzo sprzeczna z zasadami. Podobnie postąpił podczas dogrywki w meczu z Manchesterem City, pytając zmienników Marcelo i Toniego Kroosa, kogo powinien wprowadzić, a kogo zdjąć.

Wzmocnienie pozycji zawodników oznacza, że czują się oni obdarzeni zaufaniem i mogą wyrażać swoje zdanie bez obawy, że dostaną burę za odejście od zwyczajowych reguł. Ancelotti rozumie, że duża część sztuki zarządzania bardzo dobrymi piłkarzami ma podłoże psychologiczne: spraw, aby ludzie czuli się wspierani, a to ich wyzwoli. Ogólnie rzecz biorąc, Ancelotti jest spokojny, zrelaksowany i dobroduszny. Zawodnicy mówią, że sprawia, iż czują się swobodnie i ma dobre poczucie humoru.

Swoboda, którą daje Ancelotti zawodnikom to nie to samo co "róbta co chceta"

Błędem byłoby jednak twierdzić, że takie wyluzowane podejście jest równoznaczne z zupełnym zrzeczeniem się roli trenera i uznania jego funkcji w działaniu zespołu. Ancelotti działa po cichu, nie lubi rozgłosu, ale mimo to dokonuje wielkich zmian. Gdy wrócił latem ubiegłego roku, Madryt był w rozsypce, ale spójrzcie, czego dokonał w tym sezonie. Podczas gdy stare konie pociągowe, takie jak Modric i Karim Benzema, były fantastyczne, Ancelotti wprowadził do drużyny dużo młodzieży, aby ich wesprzeć - Vinícius Júnior, Fede Valverde, Rodrygo i Éder Militão, z których wszyscy nie ukończyli jeszcze 24 lat, regularnie występują w pierwszym składzie. Po finale Ligi Mistrzów z 28 maja 2022 roku widzimy jak doskonale sprawdziło się jego podejście. Nie szuka na siłę gwiazd, które klub musi mu sprowadzić, ale kombinuje jak najlepiej wykorzystać potencjał ludzki, który otrzymał i z którym przyszło mu pracować.

W trakcie swojej kariery wykazywał się dużą elastycznością taktyczną, po tym jak w A.C. Milan i Chelsea grał głównie w ustawieniu 4-4-2, wykorzystując diament w środku pola. Zasadniczo gra on zgodnie z mocnymi stronami swoich zawodników, co wydaje się bardzo dobrym pomysłem.

Co kryje przyszłość dla Carlo Ancelotti'ego?

Gdybyśmy mieli zabawić się we wróżkę i spróbować przewidzieć jakie jeszcze cele mogą leżeć na zawodowej drodze słynnego trenera to jedyne co przychodzi do głowy, to poprowadzenie kadry Włoch do międzynarodowego triumfu. W wieku 62 lat Carlo ma jeszcze kilka lat w zapasie jeśli chodzi o biznes piłkarski. 

Nie jest to oczywiście najłatwiejsze zadanie. Reprezentacja Włoch wydaje się być często w sytuacji, że tak samo prawdopodobne jest, że nie zakwalifikuje się do turnieju, jak to, że go wygra. Prowadzenie kadry narodowej to zupełnie inna praca niż zarządzanie klubem, ale nikt nie cieszy się we Włoszech większym szacunkiem niż nasz Don Carlo. 

Wygląda na to, że nie narobił sobie zbyt wielu wrogów w grze, a jego dobroduszny charakter może w naturalny sposób pasować do pracy we Włoszech. Byłby to doskonały sposób na zakończenie tak wspaniałej kariery, gdyby doprowadził Włochy do finału Euro i Mistrzostw Świata i wygrał je. To z pewnością sprawiłoby, że jego legendarna brew ponownie "weszłaby na czoło".