Została królową przez zrządzenie losu, ale teraz, Elżbieta II jest najdłużej urzędującym monarchą Wielkiej Brytanii, a jej panowanie obejmuje okres od czasów powojennych po II Wojnie Światowej do współczesnej ery cyfrowej. Od 9 września 2015 roku jej panowanie jest dłuższe nawet od jej słynnej prababki - królowej Wiktorii, która zasiadała na tronie przez 63 lata i 216 dni. Królowa Elżbieta II była i jest "stałą" w ciągle zmieniającym się świecie i "ucieleśnia historię XX wieku" - powiedziała historyk Kate Williams.
Królowa spotkała się z większością ważnych postaci najnowszej historii, od pierwszego premiera Indii Jawaharlala Nehru, przez japońskiego cesarza Hirohito, wielu prezydentów Stanów Zjednoczonych, po francuskiego generała, który zmienił się w męża stanu, Charlesa de Gaulle'a.
Podczas gdy niewielki brytyjski ruch republikański potępia system oparty na odziedziczonych przywilejach, dla wielu królowa jest ostoją w wieloetnicznym kraju, coraz bardziej napędzanym przez regionalne podziały, m.in. Szkocję, która w zeszłym roku zagłosowała przeciwko ogłoszeniu niepodległości.
Dlaczego Elżbieta, która miała tylko "dobrze wyjść za mąż" została królową?
Narodziny Elżbiety Aleksandry Marii Windsor 21 kwietnia 1926 roku były stosunkowo niewielkim wydarzeniem dla świata, który wydawał się przechodzić najtrudniejszy okres w dziejach. Niedawno zakończona krwawa I Wojna Światowa, okres u progu Wielkiego Kryzysu finansowego i w niedługim czasie II Wojna Światowa, która swym ogromem przyćmiła pierwszą - to nie był czas, w którym ktokolwiek przejmowałby się narodzinami kolejnego potomka w królewskich kręgach (zwłaszcza, że Elżbieta nie była w linii sukcesji). Przeznaczeniem małej "Lilibet" z kręconymi włosami miało być zamążpójście i wspieranie przyszłego małżonka, a nie zasiadanie na tronie i królowanie najbardziej rozległemu imperium.
Jednak los bywa przewrotny. Po zaledwie 325 dniach panowania bezdzietny wuj Elżbiety Edward VIII abdykował w 1936 roku, by poślubić Wallis Simpson, dwukrotnie rozwiedzioną Amerykankę. Ojciec księżniczki Elżbiety odziedziczył koronę jako Jerzy VI, a ona sama nagle stała się następczynią tronu. Kiedy młoda Elżbieta i jej siostra Małgorzata musiały przeprowadzić się do pałacu Buckingham, zapytała swoją nianię: "Co, znaczy na zawsze?". W dniu swoich 21 urodzin ślubowała, że spędzi życie służąc swojemu krajowi. 20 listopada 1947 roku Elżbieta poślubiła Filipa, dalekiego kuzyna, który zrzekł się tytułów księcia Grecji i Danii oraz kariery w Królewskiej Marynarce Wojennej, by być z nią.
Kiedy Jerzy VI zmarł w 1952 r. w wieku 56 lat, Elżbieta została królową w wieku zaledwie 25 lat. Nie tylko była młoda i nie zdążyła jeszcze nabrać doświadczenia by przejąć tak odpowiedzialne zadanie, ale zaczęła je wykonywać z dwójką małych dzieci: Karolem, urodzonym w 1948 roku, i Anną, urodzoną w 1950 roku.
Oprócz godności królowej Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej jest również głową 15 innych państw: Antigui i Barbudy, Australii, Bahamów, Barbadosu, Belize, Grenady, Kanady, Jamajki, Nowej Zelandii, Papui-Nowej Gwinei, Saint Kitts i Nevis, Saint Lucia, Saint Vincent i Grenadyn, Tuvalu i Wysp Salomona, które razem z Wielką Brytanią mają status tzw. Commonwealth realm, czyli Wspólnoty Narodów (w sumie były trzydzieści trzy państwa, które uznawały zwierzchność królowej Elżbiety II). W trakcie panowania Elżbiety liczba podległych jej władzy terytoriów zmieniała się - idea ogólnoświatowego imperium straciła na znaczeniu i coraz więcej państw wchodzących w skład Wspólnoty ostatecznie wybijało się na niepodległość lub było "zwracane" pod skrzydła państw regionu (np. zwrot Hong Kongu pod panowanie Chińskiej Republiki Ludowej).
