Fani MMA, zwłaszcza ci nowi, często słyszą opowieści o czasach świetności organizacji Pride Fighting Championships (Pride FC lub Pride) i o tym, jak dobrze było w latach 2000. Ludzie opowiadający te historie zazwyczaj posuwają się jeszcze dalej, mówiąc, że Pride FC było najlepszym produktem MMA w historii. Nawet lepszym niż UFC. Ale czy tak było? A nawet jeśli tak było, to dlaczego tak wielka firma jak Pride FC upadła tak szybko?

Czym było Pride Fighting Championships (Pride FC)?

Pride FC było najbardziej znaną japońską organizacją MMA, która działała w latach 1997-2007. Od 2000 roku występowali w niej najlepsi zawodnicy na świecie, w tym zawodnicy z USA, a organizowane przez nią wydarzenia były gigantyczne. Była to znacznie większa organizacja niż jakakolwiek inna w tamtych czasach, a bycie mistrzem Pride oznaczało, że jest się najlepszym na świecie.

Jednak Pride FC jako firma szybko upadła, głównie z powodu nagłej utraty kontraktów telewizyjnych z siecią Fuji.

To jednak tylko wierzchołek góry lodowej i krótkie wyjaśnienie. Zostań z nami, aby dowiedzieć się więcej o tym, co stało się z PRIDE FC, co było w niej wyjątkowego i jak bardzo różniła się od UFC.

Dlaczego PRIDE FC upadło i zakończyło działalność?

Pride FC była jedną z tych firm, które w bardzo krótkim czasie stoczyły się z samego szczytu na sam dół, a dokładna przyczyna jej upadku wciąż nie jest znana. Wszystko zaczęło się, gdy firma straciła swoją największą umowę telewizyjną z "Fuji TV" w 2006 roku, co miało ogromny wpływ na jej przychody. W tamtym czasie główne dochody firmy pochodziły z różnych umów telewizyjnych, a "Fuji" była główną z nich. Wpływ był tak duży, że Pride wypadło z biznesu w mniej niż rok, a wszystko skończyło się na kupnie Pride przez UFC w 2007 roku.

Podstawowe pytanie brzmi: dlaczego Fuji TV postanowiło zakończyć współpracę z największą na świecie organizacją MMA?

Według wielu źródeł, ma to wiele wspólnego z wewnętrznymi problemami w Pride FC, ludźmi, którzy nią zarządzali, lub ujmując to bardzie precyzyjnie - "kontrolowali". Około 2005 roku krążyły plotki, że Pride jest pod kontrolą japońskiej mafii o znanej na cały świecie nazwie "Yakuza". Grupa ta wykorzystywała Pride do ustawiania walk, oszustw podatkowych, hazardu i innych nielegalnych rzeczy. Jakby tego było mało, wiele źródeł sugeruje, że toczyła się wewnętrzna wojna pomiędzy dwoma frakjcjami Yakuzy o interesy w organizacji.

Wszystko to miało ogromny wpływ na Pride FC jako markę i to, co sobą reprezentowała, szczególnie jeśli chodzi o fanów w Japonii. Japończycy byli przerażeni takimi grupami jak Yakuza, czy czymkolwiek, w co ta grupa była zaangażowana w tamtym czasie. Kiedy więc wyszło na jaw, że są oni zaangażowani w Pride, ich wizerunek i oglądalność w telewizji gwałtownie spadły.

Szkoda, że wszystkie przyczyny upadku Pride nie mają nic wspólnego z samym sportem i produkcją. Imprezy Pride na zawsze pozostaną niepowtarzalnymi widowiskami.

Kto był właścicielem PRIDE FC i co robi teraz?

Pierwotnym założycielem Pride FC był Nobuyuki Sakakibara, który pozostał jej właścicielem do samego końca. Zanim zajął się MMA, miał duże doświadczenie w organizowaniu imprez sportów walki. Współpracował z różnymi sieciami telewizyjnymi i był częścią produkcji K-1. W 1997 r., będąc członkiem organizacji "KRS", postanowił założyć własną galę MMA.

Zorganizował pierwsze trzy imprezy pod nazwą "KRS-MMA", z pomocą swoich przyjaciół i kolegów. Po czwartym wydarzeniu założył firmę "Dream Stage Entertainment Inc" i zbudował własną markę o nazwie "Pride Fighting Championship".

Sakakibara pozostał właścicielem Pride aż do samego końca w 2007 roku, kiedy to sprzedał ją firmie macierzystej UFC, Zuffa. Pozostał jednak w branży sportów walki i w 2008 roku założył nową organizację o nazwie "Dream". Na początku Dream odnosiło pewne sukcesy, ale w 2012 roku również upadło.

Sakakibara postanowił spróbować jeszcze raz, zakładając w 2015 roku kolejną organizację "Rizin FF". Od 2021 roku imprezy Rizin są jednymi z najpopularniejszych na wschodzie świata i mają się całkiem dobrze.

Czy PRIDE FC było lepsze od UFC?

Nawet w dzisiejszych czasach wielu fanów uważa, że Pride FC było znacznie lepsze od UFC. Tak, wszystko skończyło się wykupieniem Pride przez UFC w 2007 roku, co pokazuje nam, że UFC na dłuższą metę okazało się lepszym biznesem. Ale na początku lat 2000 można powiedzieć, że Pride FC było zdecydowanie najpopularniejszą organizacją MMA. I była większa niż UFC, jeśli spojrzeć na to całościowo.

Na początku XXI wieku UFC przechodziło wiele zmian. W 2000 r. słynni bracia Fertitta i Dana White kupili UFC za 2 miliony dolarów i skupili się na uregulowaniu sportu MMA w Stanach Zjednoczonych. Powstały "Zunifikowane Zasady MMA", które zmieniły sport na lepsze. Nowi właściciele podpisali nowe umowy na transmisje gal UFC w systemie pay-per-view i wprowadzili szereg innych zmian. W tamtym czasie ich celem było zbudowanie silnej bazy i strategii, która pozwoliłaby im wznieść się na wyższy poziom w kolejnych latach.

W tym samym czasie Pride FC rozwijało się w szybkim tempie i było znacznie popularniejsze niż UFC. Była domem dla najlepszych zawodników na świecie i najcięższej konkurencji. W rzeczywistości wielu zawodników UFC przeniosło się do Pride na początku XXI wieku. W ringu japońskiej organizacji walczyły amerykańskie gwiazdy jak Don Frye, Mark Coleman (byli mistrzowie UFC) czy Royce Gracie (rodzina Gracie była jednym z inicjatorów powstania UFC w USA, a pierwsze walki Royce'a, w których pokonywał dużo silniejszych fizycznie przeciwników zbudowały legendę brazylijskiego jiu-jitsu).

Organizowane przez nich wydarzenia były gigantyczne, jak "Shockwave Dynamite" z 2002 r., która jest rekordowa pod względem największej w historii widowni na żywo w MMA (91 107 osób). O takich wydarzeniach i kontraktach telewizyjnych UFC mogło wtedy tylko pomarzyć. Poniżej można obejrzeć jak wyglądały ceremonie prezentacji zawodników / ceremonie otwarcia gali:

Kim były największe gwiazdy PRIDE FC?

Przez prawie dekadę organizacja Pride FC była domem dla najlepszych zawodników na świecie. Gdy spojrzymy listę fighterów w każdej kategorii wagowej, widzimy same legendy tego sportu. Rzetelna lista najlepszych zawodników Pride FC wypełniłaby więcej niż jeden artykuł. Przedstawiamy zaledwie krótkie zestawienie największych gwiazd Pride FC.

1. Fedor Emelianenko

Fedor był największym mistrzem w historii Pride FC i jednym z najlepszych zawodników, jacy kiedykolwiek walczyli w MMA. Podczas swojej kariery w Pride, Fedor zdobył tytuł mistrzowski w wadze ciężkiej, bronił go trzykrotnie i wygrał turniej Grand Prix w 2004 roku. Opuścił firmę w 2006 roku z rekordem 14-0 i pasmem 22 wygranych walk.

2. Mirko CroCop

CroCop był mistrzem Pride Grand Prix 2006 i z pewnością najlepszym kickbokserem, jakiego kiedykolwiek widzieliśmy w MMA. Był najgroźniejszym strikerem ery Pride, który znokautował wielu wspaniałych zawodników, wykorzystując słynne lewe wysokie kopnięcie. Oto kilka z jego niesamowitych rekordów:

Razem z inną gwiazdą Wanderlei'em Silvą przewodzili pod względem największej liczby skończeń walki przed czasem (16)

Najwięcej skończeń w pierwszej rundzie (15)

Najwięcej zwycięstw przez kopnięcia (8)

3. Dan Henderson

Henderson jest prawdziwą legendą Pride i jedynym zawodnikiem, który był w stanie zdobyć tytuły w dwóch oddzielnych kategoriach wagowych. Zdobył zarówno tytuł w wadze półśredniej jak i Grand Prix pokonując Murilo Bustamante w 2005 roku. Następnie przeniósł się do wyższej kategorii wagowej, aby znokautować Wanderlei'a Silvę i zdobyć koronę w wadze średniej w 2007 roku.

4. Wanderlei Silva

Silva to były mistrz Pride w wadze średniej i zwycięzca Grand Prix 2003. W opinii wielu fanów jest on najbardziej brutalnym zawodnikiem, jakiego kiedykolwiek widzieliśmy. W każdej walce, w której brał udział, niezależnie od jej wyniku, zostawiał po sobie tylko masakrę. Jest posiadaczem wielu rekordów:

Najwięcej obron tytułu (4)

Najwięcej zwycięstw w historii Pride (22)

Zremisował z Mirko CroCopem pod względem największej ilości skończeń (16)

Najwięcej nokautów w historii Pride (15)

Jakie były różnice między UFC a PRIDE FC? 

UFC i Pride FC to dwie firmy, które poza tym, że promują ten sam sport, nie mają ze sobą wiele wspólnego. Jeśli zestawimy je ze sobą, to różnią się one znacznie pod względem zasad, formatu zawodów i wielu innych rzeczy. Oto wszystko, co musisz wiedzieć o różnicach między UFC i PRIDE:

Historia

Organizacja UFC, założona w 1993 roku w USA, jest pionierem nowoczesnego MMA w świecie zachodnim. Z kolei Pride FC powstało kilka lat później, w 1997 roku w Japonii. Jej prekursorami było kilka innych japońskich organizacji MMA, takich jak "Shooto" i "Pancrase". Jednak te dwie organizacje koncentrowały się bardziej na zapasach w stylu shoot, podczas gdy PRIDE jako pierwsze promowało czyste MMA.

 

Zasady

UFC odegrało dużą rolę w stworzeniu "Zunifikowanych Zasad MMA", które zostały przyjęte w 2000 roku. Pride FC nigdy nie przyjęło tego zbioru zasad, ponieważ mieli własne zasady, które różniły się w wielu dziedzinach. Czytaj dalej ten artykuł, ponieważ w dalszej części wyjaśnimy wszystkie różnice w zasadach.

Kategorie wagowe

Obecnie UFC posiada 12 kategorii wagowych, z których osiem jest dla mężczyzn, a cztery dla kobiet. Jednak na początku lat 2000, organizacja nie posiadała kobiecego MMA, które zaczęto promować od 2012 roku. Pride nie posiadało również kategorii wagowych dla kobiet w czasie swojego istnienia. Posiadało jedynie pięć kategorii wagowych dla mężczyzn, z których jedna była "wagą otwartą".

Format zawodów

Pride FC posiadało mistrzów w każdej kategorii wagowej. Mimo to, ich turnieje "Grand Prix" były najpopularniejszymi wydarzeniami MMA na świecie w tamtym czasie. Widzieliśmy najlepszych zawodników walczących wielokrotnie w ciągu jednej nocy, co było szaleństwem do oglądania. UFC również miało turnieje na początku lat 90-tych, ale porzuciło tę koncepcję po zaledwie kilku latach.

Arena walki

UFC używa stalowej klatki w kształcie oktagonu. Obecnie istnieją większe i mniejsze wersje tego oktagonu. Jednak oryginalna klatka ma 30 stóp średnicy, 6 stóp wysokości i 750 stóp kwadratowych powierzchni do walki. Organizacja Pride FC używała pięcioramiennego kwadratowego ringu, w którym każdy bok miał długość 7 m (23 stopy).

Zasady UFC vs PRIDE FC - na czym polegała różnica?

Zasady pomiędzy tymi dwoma organizacjami różniły się znacznie, ponieważ UFC przyjęło Unified Rules, podczas gdy Pride nie. Japońska organizacja miała swoje własne zasady, które różniły się w każdym aspekcie. Oto wszystko, co musisz wiedzieć:

Rundy

Walki o tytuły mistrzowskie w UFC trwają 3 rundy, natomiast walki o tytuły mistrzowskie 5 rund. Każda runda trwa 5 minut z 1-minutową przerwą. W sumie, większość walk UFC trwa 15 minut, a walki o tytuł 25 minut. 

W Pride FC pojedynki również trwały 3 rundy, ale pierwsza runda trwała 10 minut, a druga i trzecia po 5 minut. Czas odpoczynku pomiędzy rundami wynosił 2 minuty. W sumie mecze trwały 20 minut. Jedynym wyjątkiem były zawody Grand Prix (GP). Jeśli tej samej nocy odbywały się dwie rundy GP, to każda walka składała się z dwóch rund, z których pierwsza trwała 10 minut, a druga 5 minut.

System rund w obydwu organizacjach ewoluował. W początkach UFC, gdzie zdarzały się walki bez limitu czasowego, ale i w Pride odbyła się najdłuższa walka w historii MMA, czyli pojedynek pomiędzy Royce'em Gracie, a Kazushi Sakurabą, który trwał 90 minut . 

Niedozwolone uderzenia

Zasady Pride FC zawierały wiele uderzeń, które były i nadal są nielegalne w UFC. Na przykład osławione piłkarskie kopnięcia na twarz, uderzenia stopami i kolana na uziemionego przeciwnika. Wszystkie te uderzenia są nielegalne zgodnie z Unified Rules. Jednak niektóre uderzenia, które UFC dopuszcza, jak np. łokcie na twarz, były nielegalne w Pride. 

Rękawice

Zarówno UFC jak i Pride używały rękawic z otwartymi palcami, które mają rozmiar około 4-6 OZ. Mimo, że rozmiar był taki sam, konstrukcja rękawic znacznie się różniła. Popularna opinia głosi, że Pride miała lepszy projekt, ponieważ rękawice powodowały, że palce zawijały się do tyłu, gdy znajdowały się w neutralnej pozycji. Dzięki temu fighterzy nie mogli w pełni wyprostować palców i w rezultacie mieliśmy znacznie mniejszą liczbę uderzeń w oczy.

System punktacji

UFC stosuje słynny "dziesięciopunktowy" system punktacji przejęty z boksu, w którym sędziowie oceniają walkę runda po rundzie. Do wyłonienia zwycięzcy rundy sędziowie używają następujących kryteriów (w tej kolejności):

Skuteczny grappling lub uderzenia

Skuteczna agresywność

Kontrola obszaru walki.

W Pride FC obowiązywał inny system punktacji, w którym sędziowie oceniali walkę w całości, a pojedynki nie mogły kończyć się remisem. Do wyłonienia zwycięzcy używali następujących kryteriów (w tej kolejności)

Wysiłek włożony w zakończenie walki

Obrażenia zadane przeciwnikowi

Kombinacje w stójce lub kontrola parteru

Takedowns i obrona takedowns

Agresywność

Waga (jeśli jest różnica w wadze pomiędzy walczącymi)

Testy na obecność narkotyków

Zawodnicy UFC muszą przestrzegać zasad stanowych komisji atletycznych, w szczególności zobowiązuje to ich do uniknąć stosowania środków, które mogą poprawić wyniki (środków dopingujących będących na listach USADA - Amerykańskiej Agencji Kontroli Antydopingowej).

Organizacja Pride FC nie była regulowana przez komisję atletyczną, ponieważ nie była organizacją mającą siedzibę w Stanach Zjednoczonych. Organizacja Pride FC nigdy nie testowała swoich zawodników na obecność środków dopingujących w okresie jej istnienia (1997-2007).

Kto kupił Pride Fighting Championship?

W 2007 roku, firma macierzysta UFC o nazwie "Zuffa LLC" kupiła Pride FC po 11 miesiącach intensywnych negocjacji. Obie strony zamknęły transakcję 25 maja 2007 roku, przy czym UFC zapłaciło niecałe 70 milionów dolarów za zakup wszystkich aktywów Pride od Dream Stage. 

Czy walki Pride FC były ustawiane?

Pride FC było prawdziwą promocją MMA, w której większość walk odbywała się "na serio". Wielu uważało, że była o wiele bardziej brutalna niż współczesne UFC, ponieważ zawierała notoryczne uderzenia, takie jak soccer kicki, uderzenia w twarz i kolana w parterze przeciwnika. Niemniej zdarzały się oskarżenia, w tym także topowych zawodników jak wspomniany wcześniej Mark Coleman, o ustawianie walk (niesławna walka z Nobuhiko Takadą). O ile sam Coleman nie przyznał się nigdy to "sprzedania" tej walki, o tyle jego dawny przyjaciel i inna legenda sportu MMA - Mark Kerr, tłumaczył Colemana z podjęcia decyzji o ustawieniu walki.